Penis 20 – De rol van moeder blijkt jou sinds het eerste begin op het lijf geschreven. Het ziekenhuisbed is ruim genoeg voor de pasgeborene en jou samen. Je neemt uitgebreid de tijd om bij te komen van je eerste bevalling en van je kind te genieten. Je geeft hem alle warmte die je in je hebt, waaraan hij zich op zijn beurt ook volledig overgeeft. Voor allebei is het een opwindende ervaring als hij bij je eerste borstvoeding beurtelings aan allebei je tepels sabbelt: jij slaat het dekbed van je af en spreidt je armen en benen in volle overgave om hem alle speelruimte te gunnen. Hij draait gretig met beide knuistjes aan je tepels. De kreuntjes en kreetjes die jij daarbij slaakt, worden versterkt in de ruime kamer en harmoniëren prachtig met zijn tevreden geluidjes. Als jij kronkelend van genot in je kruis begint te graaien en uiteindelijk luidkeels klaarkomt, zingt hij mee en laat hij zich drijven op de zwoele deining van jouw warme lichaam waarna jullie allebei wegzinken in de weldadige rust van Soneva Fushi.
“Hij heeft echt een aardje naar zijn, eh… vaartje!”
Het heerlijke spel van moeder en kind wordt belangstellend gadegeslagen door Mami, Bruno en mij vanuit een naastgelegen kamertje. Op onze beurt genieten Bruno en ik van de dans die de baby en jij onbewust voor ons uitvoeren en die volgens Mami volmaakt past in de traditie van haar volk.
Het vaderschap is inmiddels nog altijd een onopgelost raadsel. Bruno en ik hebben immers allebei bijgedragen aan jouw zwangerschap, maar nu het kind eenmaal is geboren zijn we nog geen van beide zeker. We voelen ons allebei met het kind verbonden. Lichamelijk zijn er een paar details die op elk van ons als mogelijke vader wijzen. De atletische lichaamsbouw van het kind en zijn donkere haar komen duidelijk van Bruno, maar zijn blauwe ogen en de neiging tot zingen heeft hij vast van mij.
Als de baby de Hara-fallus te pakken krijgt, wordt het vraagstuk alleen maar groter. Hij kan nog niet praten, maar aan zijn geluidjes is duidelijk te merken dat hij er een bijzondere waarde aan hecht. Af en toe herkennen we iets als ‘Ha!’ of ‘Ra!’, uitgesproken op een toon van verwantschap.
Vagina 20 – Onze zoon kijkt me indringend aan met zijn saffierblauwe ogen, het lijkt of we elkaar al eeuwen kennen. Waren we éérder samen, als geliefden of verwanten? Hij is zonder twijfel de belangrijkste man in mijn leven.
Mami heeft met jullie staan smoezen in het kamertje hiernaast en komt nu weer binnen.
Ze lacht me toe, plukt de baby uit mijn omhelzing en gebaart naar de douche in de hoek van de kamer: ‘Zo moedertje, we gaan jullie eens even fatsoeneren en klaarmaken voor de ceremonie.’
Ik sta energiek op, de bevalling heb ik zonder problemen doorstaan.
Het warme water laat me herboren worden, ik ben klaar om koningin van dit volk te zijn.
Als dat de bedoeling is, ik heb geen idee.
Mami heeft de baby in een glinsterend mooie doek gewikkeld, met de felle kleuren waarmee Bruno zich op de Haraplek in het oerwoud had beschilderd toen Haramini verwekt werd.
Zijn volmaakt ronde gezichtje wordt bedekt door een kroon van zwarte krullen.
Ik wil hem terug en been richting Mami, die me met opgeheven hand afremt.
‘Neenee, hij blijft voorlopig bij mij. Trek jij die jurk nou maar aan, dan kunnen we verder.’
Op het bed ligt een gewaad van dezelfde stof als Haramini’s doek. Mami ontwijkt mijn vragende blik, ik zal gewoon doen wat ze zegt.
De jurk valt als een zijdezachte waterval om me heen en laat me stralen.
Mami wenkt me haar te volgen, ze heeft Haramini op de arm. Zwijgend bewegen we door de gangen van Soneva Fushi, we gaan zoveel trappen naar beneden dat we wel onder de grond moeten zitten. Mami opent met haar koperen sleutel een met gouden symbolen ingelegde deur en het tafereel erachter beneemt me de adem.
De ruimte wordt verlicht door honderden kaarsen, de muren zijn rijkelijk gedecoreerd en in het midden van de vloer zie ik een gouden cirkel met stralen in alle windrichtingen. Het allermooiste zijn jullie, zoals jullie daar staan in eenvoudige sarong met ontbloot bovenlijf. Getaand, gebruind en glinsterend van de kokosolie. Bruno draagt de Haraketting als sjerp, jij houdt trots de gouden phallus in je hand. Jullie blikken glijden bewonderend over me heen en schieten dan naar Haramini. Liefde vult de lucht, het gaat beginnen.
Mami zet me op de cirkel en legt de baby in mijn armen. ‘Wees één met het kind, geef je over aan de Hara.’ Ze zet een stap naar achter, prevelt wat en heft de Haramantra aan. Met bezwerend zwaaiende armen loopt ze om me heen, Bruno en jij doen als snel mee. Zo dansen jullie op de hallucinante Haraklanken die steeds luider uit jullie kelen klinken. Ik word duizelig maar sta stevig als een huis. Op het moment dat Haramini zijn mondje opent en invalt met een verrassend zuiver ‘Ha Ra, Ha Ra’, beginnen de muren te draaien en de cirkel komt omhoog uit de grond. Als we op een meter boven de grond tot stilstand komen, verstomt het gezang. Jullie staan als aan de grond genageld, Mami is de eerste die bij haar positieven komt.
‘Het is gelukt! Het is gelukt! Bruno, kijk dan!’, ze springt als een kangoeroe in de rondte.
Bruno knielt en slaat zijn handen voor zijn gezicht, jij bent zo galant om ons naar beneden te helpen. Tussen de cirkel en de vloer staat een glazen cilinder gevuld met fonkelende edelstenen en gouden knikkers. De schat van Soneva Fushi.