Normaal gesproken is het altijd netjes bij ons. Ik vind het fijn om voor mijn gezin te zorgen maar doe mijn klusjes met zoveel tegenzin dat ik er een dagtaak aan heb. De afgelopen dagen heb ik de boel compleet laten verslonzen maar met de energie die ik nu voel, grijp ik het huishouden bij de strot. Het hoeft niet perfect meer en ik laat de rotzooi van de kinderen liggen tot ze het zelf opruimen. Zo hou ik tijd over, liefst zo veel mogelijk. Als ik ook stop met die spelletjes op de telefoon en TV kijken, dan kan ik me volledig op SL storten. Ik heb eindelijk een reden om eens wat te veranderen.
Na het poetsen besluit ik om me op te tutten. Dat doe ik zelden, doordeweeks draag ik nooit make-up en ik ga met gemak de straat op in een verwassen sweater met mijn haar omhoog. Met een beetje extra moeite tover ik mezelf om in een veel leukere vrouw. Ik pak pumps in plaats van gympen en trek mijn net iets te strakke maar lekkere jeans aan. Ik hang wat sieraden om, doe mascara en lippenstift op.
Bij de groenteman ga ik naar binnen. Ik ben niet blind voor de mooie knapen in zijn zaak maar het is niet eerder bij me opgekomen om ze een knipoogje of iets dergelijks toe te werpen. Ik loer soms naar de gespierde bovenarmen en torso’s en beschouw dat al als een vrijpostigheid. Deze keer word ik geholpen door de blonde jongen, waarschijnlijk zowel student als surfer.
Bij ‘Kan ik u helpen?’ knijpt hij zijn ogen samen en hij blijft kijken. Een paar lange secondes, waarna zijn mondhoeken ondeugend opkrullen. Ik vraag om paprika’s, zodat hij zich moet omdraaien en ons oogcontact even onderbroken wordt. Niet lang, want lachend vraagt hij of ik nog meer wens. Ja, aardappels omdat hij daarvoor moet bukken en tomaten, omdat ik geen zin heb ons momentje te beëindigen.
Als laatste draai ik me om naar het rek met conserven en pak lukraak iets van de onderste plank, zodat hij een blik op mijn billen kan werpen. Als ik hem het potje aanreik, blijven onze handen een stuk langer tegen elkaar dan strikt genomen noodzakelijk is. Het is stout genoeg en toch onschuldig. Ik ben aan het sjansen met de groentejongen en hij doet mee! Met klakkende hakjes loop ik de winkel uit. Op straat kijk ik naar binnen en zie dat hij me staat na te kijken. Mijn glimlach zwelt op tot een brede grijns en dat laat ik hem zien, terwijl ik me moet bedwingen om niet ook nog te zwaaien.
Ja leuk geschreven! Dit zijn de dingen die het leven zo leuk maken. Eigenlijk moeten we wat makkelijker laten merken wat we voelen, dan gebeurt er nog eens wat. Ik kom hier trouwens via SL zag je profiel daar, interressant..:)
Ik mag zelf ook graag schrijven. Vaak als ik op reis ben, maar ook regelmatig dit soort verhaaltjes waarin de aanleiding altijd echt is en de fantasie het graag overneemt.
Ach, ik las het net nog een keertje. Heerlijk verhaal, zeer waar gebeurd dus lekker voelbaar. De groentejongen zie ik bijna dagelijks 😉